Kerstverhaal

Ons kerstverhaal 
We zouden vrienden te eten krijgen en al zijn wij niet zo van de kerst, het werd wel tijd om eens iets anders te eten dan ravioli uit blik. Voor de tocht naar ons nieuwe thuis dwars door de Sahara hadden wij niet alleen voldoende water en diesel ingeslagen maar ook aan die Italiaanse lekkernij had het ons niet ontbroken. Het was december 2008 en vier maanden geleden hadden wij donker Afrika ingeruild voor Oost Europa. Ook op culinair gebied waren we nog niet helemaal geland.
Na het ijs van de ruiten gekrabd te hebben startten we onze oude oranje bak en op naar de grote stad, kerstinkopen doen! Opeens brandde het waarschuwingslampje van de koelvloeistof en sloeg de wijzer van de temperatuurmeter door naar rechts. Zelfs wij begrepen dat we te maken hadden met een oververhitte motor. Alarmfase I. Stoppen en geen meter verder rijden. Daar sta je dan, op een doodstil Slowaaks plattelandsweggetje, geen mens te bekennen en van de wegenwacht hebben ze hier nog nooit gehoord. Niet dat wij ons telefonisch überhaupt verstaanbaar hadden kunnen maken.

De weersomstandigheden waren anders als de laatste keer dat wij van God en alle mensen verlaten vast zaten in het woestijnzand, maar gelukkig stopte ook nu de eerste voorbijganger om ons te helpen. De diagnose was snel gesteld, door bevroren koelvloeistof werd de motor niet gekoeld. We hadden er niet aan gedacht antivries in de radiator te doen, dat was in Afrika ook nooit nodig geweest.
Op “waar wonen jullie” en “hoe heet je buurman” konden wij een verstaanbaar en blijkbaar ook bevredigend antwoord geven. Onze redder wist opgewekt uit te leggen dat de zoon van onze nieuwe buren in het dichtstbijzijnde dorp woonde. Vanzelfsprekend ging hij die nu even ophalen en dan zouden ze de auto naar zijn huis slepen en het euvel verhelpen. Ik weet nog dat ik dacht “die zoon heeft dus een autogarage, dat is handig!”.
De betreffende zoon had natuurlijk helemaal geen garage maar wel de kennis en de spullen om een auto te repareren. Ook maakte hij er, met een voor ons Afrikaanse vanzelfsprekendheid, meteen de tijd voor. Universele waarden in armere en dun bevolkte gebieden bleken te zijn dat je elkaar altijd helpt, jouw familie is mijn familie en men is er, noodgedwongen, zelfredzaam. Iedereen kon er om lachen en wij hebben denk ik ons imago als onnozele buitenlanders voorgoed gevestigd. Hier maken wij tot op de dag van vandaag nog wel eens dankbaar gebruik van.
Van de grote stad is het toen niet meer gekomen, we hebben inkopen gedaan in de buurtwinkel van het dorp. De gebraden diepvrieskip en doperwten uit blik hebben heerlijk gesmaakt.